Γεγονότα του’40 στη Γλύνα Δρόπολης

Μια μαρτυρία μαχητή του’40

Συνεχίζοντας την ιστορική μου έρευνα για τους πεσόντες του’40, εντόπισα ένα μικρό βιβλίο του δάσκαλου Αλέξανδρου Λαζάνη, που περιλαμβάνει τις αναμνήσεις του από το μέτωπο του 1940.

Όπως γράφει στο εισαγωγικό του σημείωμα με το βιβλίο αυτό θέλει να εξωτερικεύσει, να κοινολογήσει και να περιγράψει μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά της ζωής του στο μέτωπο, στο σκληρό εκείνο πόλεμο του 1940, που δίκαια αποκλήθηκε Ελληνικό θαύμα.

Ανάμεσα στα πολλά που γράφει, αναφέρει και ένα περιστατικό που έζησε στο χωριό Γλύνα της Δρόπολης.

Γράφει τα εξής:

Μπαινοντασ στη γλυνα

"Η Γλύνα είναι το δεύτερο Ελληνικό χωριό μετά την Επισκοπή που την περάσαμε αμέσως μετά τα σύνορα. Η Επισκοπή έχει άφθονα νερά και πολλά μποστανικά. Η Γλύνα όμορφο χωριό, μ' ωραία Εκκλησιά και Σχολειό, με καθαρά Ελληνικό πληθυσμό που μιλάει και ζει Ελληνικά σ' όλες τις εκδηλώσεις του καθημερινού του βίου.

Είχαν περάσει απ' εδώ πριν από μας, χωρίς να σταματήσουν, τα πεζοπόρα τμήματα του Στρατού μας που κυνηγούσαν τον εχθρό για να μη χάσουν την επαφή μ' αυτόν. Η ημέρα ήταν από τις καλές χειμωνιάτικες ημέρες. Φτάνοντας στο μεσοχώρι του χωρίου, όπου βρίσκονταν οι περίφημες βρύσες της Γλύνας είδα με τα μάτια μου το  περιστατικό  ετούτο:

Μια γυναίκα, αντρογυναίκα θα 'λεγα, που φαίνεται πως δεν είχε ιδεί το στρατό που πέρασε την προηγουμένη ημέρα, τρέχει προς το μέρος της φάλαγγας των τμημάτων μας φωνάζοντας: "Που είστε χρυσά μου παιδιά! Καλώς ορίσατε ελευθερωτές μας" κι έπιασε τα λουριά από τα ηνία των αλόγων και τα φιλούσε.

Πιάνει και το ντουφέκι φαντάρου και το φιλούσε έξαλλη από χαρά και συγκίνηση μαζί. "Ζήτω η Ελλάδα παιδιά μου. Ζήτω η Ελλάδα μας". Κι όσες ημέρες μείναμε στη Γλύνα γι' ανάπαυση, η γυναίκα αυτή καθημερινά επισκεπτόταν όλους τους λόχους και συνομιλούσε μ' αξιωματικούς και φαντάρους.

Ομως η γυναίκα αυτή κι όλοι οι Έλληνες αυτού του χωριού κι όλης της Β. Ηπείρου έμειναν πάλι σκλάβοι".

Αυτά γράφει ο μαχητής του’40 για τη Γλύνα και τους ανθρώπους της.